À propos
Een fotograaf communiceert beroepsmatig niet met pen of mond, maar met zijn foto's. De beeldtaal is immers wat uiteindelijk telt. Om onze virtuele ontmoeting toch soepel te laten verlopen zal ik proberen in het kort een beeld van mijzelf te schetsen, zodat jij je als bezoeker van mijn website een beeld kunt vormen betreffende het 'hoe' en 'waarom' van de beelden die ik maak.
Ja, aan mijn eerste foto's kan ik mij nog herinneren. Nee, niet meer aan het 'waar' en 'wat', maar wel nog aan de avontuurlijke spanning die ik voelde als ik de geheimzinnige boxcamera die zich met rolfims voedde voor mijn kinderbuik hield en in het glaasje bovenop het motief zag. Eerst moest een veer worden gespannen en na een druk op de ontspanknop ontspande samen met de camera ook ik.
In mijn studententijd kocht ik de eerste spiegelreflexcamera. Het was een simpele Practica waarbij elke instelling handmatig moest gebeuren. Zij kreeg diafilms te eten waarbij de belichtingsspeelruimte marginaal is en dat zorgde na een paar verknoeide films ervoor dat ik het denkproces van de camera leerde begrijpen. Met veel praktische oefeningen en de literaire consumptie van fotografische vakliteratuur, groeiden mijn vaardigheden en mijn plezier in het vak.
Met de komst van de digitale fotografie kwam alles in een stroomvernelling. Als 'early adopter' raakte ik al snel in de ban van deze vernieuwing en een oude hartstocht volgend, zocht ik met DSLR en Photoshop mijn weg in de wereld van theater en dans. De DSLR kreeg gezelschap van de DSMR, het spiegelloze equivalent waarmee tijdens voorstellingen in volle zalen geruisloos kan worden gefotografeerd.
'Haal het doek maar op, doe het licht maar aan' zong Wim Sonneveld ooit. Dat is voor mij steeds weer een betoverend moment, het moment waarop het zaallicht dooft en de eerste artiesten de toneelvloer betreden. De fascinerende prestaties van de kunstenaars verdienen het om op het juiste moment in beeld te worden gevangen als bewijs voor artistieke vaardigheden, of als tijdsdocument, of als PR-materiaal of gewoon als herinnering voor persoonlijk gebruik en plezier van betrokkenen. Gepassioneerde kunstenaars verdienen een gepassioneerd fotograaf.
Ja, aan mijn eerste foto's kan ik mij nog herinneren. Nee, niet meer aan het 'waar' en 'wat', maar wel nog aan de avontuurlijke spanning die ik voelde als ik de geheimzinnige boxcamera die zich met rolfims voedde voor mijn kinderbuik hield en in het glaasje bovenop het motief zag. Eerst moest een veer worden gespannen en na een druk op de ontspanknop ontspande samen met de camera ook ik.
In mijn studententijd kocht ik de eerste spiegelreflexcamera. Het was een simpele Practica waarbij elke instelling handmatig moest gebeuren. Zij kreeg diafilms te eten waarbij de belichtingsspeelruimte marginaal is en dat zorgde na een paar verknoeide films ervoor dat ik het denkproces van de camera leerde begrijpen. Met veel praktische oefeningen en de literaire consumptie van fotografische vakliteratuur, groeiden mijn vaardigheden en mijn plezier in het vak.
Met de komst van de digitale fotografie kwam alles in een stroomvernelling. Als 'early adopter' raakte ik al snel in de ban van deze vernieuwing en een oude hartstocht volgend, zocht ik met DSLR en Photoshop mijn weg in de wereld van theater en dans. De DSLR kreeg gezelschap van de DSMR, het spiegelloze equivalent waarmee tijdens voorstellingen in volle zalen geruisloos kan worden gefotografeerd.
'Haal het doek maar op, doe het licht maar aan' zong Wim Sonneveld ooit. Dat is voor mij steeds weer een betoverend moment, het moment waarop het zaallicht dooft en de eerste artiesten de toneelvloer betreden. De fascinerende prestaties van de kunstenaars verdienen het om op het juiste moment in beeld te worden gevangen als bewijs voor artistieke vaardigheden, of als tijdsdocument, of als PR-materiaal of gewoon als herinnering voor persoonlijk gebruik en plezier van betrokkenen. Gepassioneerde kunstenaars verdienen een gepassioneerd fotograaf.